चीनमध्ये शहीद झालेल्या वीरजवान शहीद हनुमंतप्पाची वीरपत्नी महादेवी म्हणाली, “देशाला एका लढाईसाठी आता सज्ज व्हावे लागेल.” वीरपत्नी महादेवीजींचा इशारा स्पष्ट आहे. डाव्या पुरोगाम्यांचा देशद्रोही धिंगाणा व त्याला पाठिंबा देणारी तथाकथित बुद्धिजीवींची पिलावळ, हाच आता देशासमोरचा खरा धोका आहे. त्याविरोधातल्या लढाईसाठी देशाला सज्ज व्हावे लागेलच...
मला माझ्या शालेय जीवनातला एक किस्सा आठवतो. वर्गात एक साधासरळ मुलगा होता. कोणाच्या अधे नाही... मधे नाही, असा खाक्या. आपलं काम बरं आणि आपण बरं... आता असा मुलगा वर्गाचे टार्गेट असणार, हे सोबत आले. तोही काहीच बोलायचा नाही. एक दिवस मात्र नवल झाले. कालपर्यंत शांत असणारा हा मुलगा एकदम उसळला... आणि मग त्याने प्रत्येकाची खरपूस हजेरी घेतली. शांत मुलाने आक्रमक होऊन घेतलेली हजेरी पुराव्यानिशी होती. त्याला टार्गेट करणारे आता एकदम बिचकले... हादरले... गोंधळले.... आणि मुकेही झाले. काही काळ गेला आणि मग ते पुन्हा एकजूट झाले. मग सुरू झाला वडाची साल पिंपळाला लावण्याचा प्रकार. तो किती नालायक आहे, हे सांगण्याचा प्रकार...
इराणींच्या त्या भाषणाने काँग्रेस, डावे व सभागृहातले सारे विरोधक अक्षरशः हादरले होते. ज्यांनी हे भाषण ऑनलाईन पाहिले, त्यांनी त्यावेळची विरोधकांची हतबल देहबोली स्पष्टपणे पाहिली असेल... एकाही विरोधी खासदाराला उभे राहून इराणींना अडवण्याची हिंमत झाली नाही... कारण स्पष्ट होते, तिला विरोध करण्यासाठीचे पूरकच त्यांच्याजवळ नव्हते... आता दुस-या दिवशी मात्र सा-यांना कंठ फुटला आणि सुरू झाला वडाची साल पिंपळाला लावण्याचा प्रकार...
इथे एक गोष्ट सर्वप्रथम नमूद करणे मला आवश्‍यक वाटते. इराणींचे भाषण आक्रमक होते, त्यांची देहबोली आक्रमक होती... एक मंत्री म्हणून ते योग्य आहे की नाही, हा चर्चेचा वेगळा मुद्दा आहे. पण त्यामुळे त्यांनी मांडलेल्या मुद्द्यांचे गांभीर्य कमी होत नाही. विरोधकांच्या आजवरच्या बेलगाम आरोपांवर, टिकेवर इराणी चूप होत्या तर त्यांचे मौन ही स्वीकृती, असा आरोप विरोधक करायचे... मग आज त्या बोलल्या आणि परखड बोलल्या तर त्यांची आक्रमकता स्वीकारण्याची हिंमत आणि सहिष्णुतताही ठेवली पाहिजे.
रोहितचा मृत्यू
इराणींच्या भाषणावर आता जी टीका सुरू झाली, त्यातला एक मुद्दा आहे, हैद्राबाद विद्यापीठातील रोहित वेमुला आत्महत्येच्या घटनेत डॉक्टरांसंदर्भात केलेल्या वक्तव्याचा. इराणी म्हणाल्या, रोहितच्या आत्महत्येनंतर त्याच्याजवळ दुस-या दिवशी सकाळपर्यंत कुण्याही डॉक्टरला जाऊ दिले नाही. हे सांगितल्यानंतर त्यांनी सवाल केला की, डॉक्टरांनी तपासण्यापूर्वीच रोहितला कोणी मृत घोषित केले? आता विद्यापीठ प्रशासनातील कोणी महिला डॉक्टर म्हणाल्या की, रोहितचा मृतदेह खाली काढल्यानंतर काही वेळानेच मी तपासले व त्याला मृत घोषित केले होते. आता ओरड सुरू झाली इराणींनी संसदेत खोटी माहिती दिल्याचा.
हा आरोप झाल्यानंतर मी इराणींच्या भाषणाची व्हिडिओ क्लिपिंग पुन्हा पाहिली आणि ऐकलीही... पुरोगाम्यांचा आणि डाव्यांचा कांगावा व खोटारडेपणा दिसतो तो येथे. इराणींनी वरची माहिती दिली... पण ती देताना त्या म्हणाल्या... ही माझी माहिती नाही... ही तेलंगणा पोलिसांची माहिती आहे. त्यांचा रिपोर्ट आहे! त्याचवेळी कोणी विरोधी खासदार त्यांना अडवण्याचा प्रयत्न करतो. त्यावर ईराणी म्हणतात, तेलंगणात तुमचे सरकार आहे... या रिपोर्टचा खरेखोटेपणा तुम्ही तपासून घ्या ना... आणि मग त्या रिपोर्टमध्ये काय मजकूर आहे, हे इराणींनी वाचून दाखविले. हा मजकूर म्हणजे वरची माहिती...
आता प्रश्न आहे, माहिती कोणाची खरी मानायची... तेलंगणा पोलिसांनी दिलेली की कुण्या डॉक्टरने दिलेली कथित माहिती? सरकार नावाच्या यंत्रणेने अधिकृतता कशाला द्यायची? जी डॉक्टर आज तब्बल पाच महिन्यानंतर तोंड उघडते, ती खरी आहे, हे कोणत्या आधारावर मानायचे...? आणि ती डॉक्टर खरी असेल तरी इराणी
दोषी ठरत नाही. मग आरोपीच्या पिंज-यात उभे करावे लागेल तेलंगणा सरकारला, त्यांच्या पोलिस प्रशासनाला, केंद्र सरकारला खोटी माहिती दिल्याबद्दल.
इराणींची पत्रे
हैद्राबाद विद्यापीठात समाजविघातक शक्तींचा प्रभाव वाढत असल्याच्या तक्रारी लोकप्रतिनिधींकडून येत आहे, त्यावर कारवाई करा, असं निर्देश देणारे पत्र स्मृती इराणींनी वारंवार विद्यापीठाला
पाठविले. त्यावर विरोधकांचा आक्षेप आहे. ज्या लोकप्रतिनिधींनी तक्रार केली त्यात भाजपा खासदार व मंत्री बंगारू दत्तात्रेय यांचाही समावेश आहे. त्यामुळे दत्तात्रेय व इराणींनी राजीनामा द्यावा ही विरोधकांची मागणी. आता इराणींनी संसदेत काय केले. त्यांनी काँग्रेसचे दात त्यांच्याच घशात घातले. दत्तात्रेय यांनी जितकी पत्रे पाठविलीत त्याहून अधिक पत्रे काँग्रेस खासदार हनुमंतराव यांनी पाठविलीत. त्याच्या तारखा आणि पत्रे त्यांनी सभागृहात ठेवली. मग दुसरा कांगावा सुरू झाला... पण इराणींनी एव्हढी पत्रे विद्यापीठाला का पाठविलीत...?
आहे ना हास्यास्पद प्रकार... प्रशासनाची कार्यशैली निश्‍चित असते. कुणाचेही आणि विशेषतः एखाद्या लोकप्रतिनिधीचे तक्रारीचे पत्र आले की ते कारवाईचे निर्देश देऊन संबंधितांकडे पाठवणे. तेच इराणींनी केले. विशेष म्हणजे हनुमंतराव व दत्तात्रेय यांच्या सा-या तक्रारीत समाजविघातक शक्तींचा प्रभाव वाढत असल्याचा आरोप होता. त्यामुळे इराणींची जबाबदारी मंत्री म्हणून अधिक होती. मग त्यांनी ती पत्रे हैद्राबाद विद्यापीठाकडे पाठवली. यात वेगळे काय?
तसे करणे, हीच मंत्री म्हणून ईराणी यांची जबाबदारी होती. समजा ते केले नसते तर… इराणींवर
आरोप करायला हनुमंतराव मोकळे की, पहा… हे सरकार खासदारांच्याही पत्रांवर कारवाई करीत
नाही…
जेएनयुतील धिंगाणा
पुरोगाम्याचा अड्डा असलेल्या जवाहरलाल नेहरू विद्यापीठात काय झाले, हे सा-या जगाने पाहिले आहे. तिथल्या देशद्रोह्यांची तळी उचलणारे कोण आहेत, हेसुद्धा आता सा-यांनी पाहिले आहे. त्यामुळे त्यावर पुन्हा लिहण्याची गरज वाटत नाही. या प्रकरणावर याअगोदरच्या ब्लॉगमध्ये मी लिहिले आहे. जवाहरलाल नेहरू विद्यापीठात काय चालते हे स्मृती इराणींनी पुराव्यानिशी सभागृहात मांडले. ते पुरावे नाकारणे कुणालाही शक्य नव्हतेच... त्यामुळे खोटी माहिती सभागृहात देऊन इराणींनी सभागृहाचा अवमान केल्याचा प्रस्ताव अजून दोन दिवसात कुणीही संसदेत आणलेला नाही.
मग इराणींवर टीका करायची कशी? पुन्हा वडाची साल पिेपळाला लावायची... इराणींनी भाषणात सांगितले, जेएनयुतील पुरोगामी टोळी कशी हिंदूंच्या देवीदेवतांची टिंगल ठरवून करतात ते. त्यासाठी त्यांनी या टोळीने आयोजित केलेल्या एका कार्यक्रमाचे पत्रकच वाचून दाखवले. पत्रकातील भाषा आक्षेपार्ह आहे... त्यात देवी दुर्गेबाबत अतिशय वाईट आणि घृणास्पद भाषा वापरली आहे. हे पत्रक वाचून इराणींनी देवी दुर्गेचा अपमान केला, असा आता विरोधकांचा आक्षेप. त्यासाठी त्यांनी माफी मागावी.... आता बोला... पत्रक पुरोगाम्यांच्या कार्यक्रमाचे, त्यातील आक्षेपार्ह भाषा पुरोगाम्यांच्या टोळीची, दुर्गेचा खरा अपमान केला पुरोगाम्यांच्या टोळीने... त्यामुळे विरोधकांच्या भावना भडकल्या नाहीत. पुरोगाम्यांची ही भाषा सभागृहात जगजाहीर केली, तर मात्र विरोधकांच्या श्रद्धेला धक्का पोहोचला... व्वा काय श्रद्धा आहे...?
डाव्यांचा प्रभाव सर्वत्र संपत आहे. त्यातही आजवर त्यांना आक्रमकतेने उत्तर देणारे भेटत नव्हते. पहिल्यांदा इराणींनी त्यांचे वाभाडे संसदेत काढले. त्यामुळे ते बावचळले आहे. आणि म्हणून निरर्थक आरोपांची मालिका त्यांनी सुरू केली आहे. गेले दोन दिवस तेच दिसते आहे. दुर्दैवाने आजवर त्यांना शिव्या देणारे काँग्रेसीही त्यांच्या कटात सहभागी झाले आहेत, हे काँग्रेसचे दुर्भाग्यच म्हणावे लागेल. डाव्यांसोबतच काँग्रेसच्या अखेराचीच ही नांदी मानावी लागेल. गेल्या दोन
दिवसात रोहितच्या मृतदेहाची तपासणी झाली होती की नाही, त्याला शिष्यवृत्ती मिळाली
होती की नाही, तो दलित होता की नाही, जेएनयुत पोलिसांचे वर्तन योग्य होते की नाही,
पाटियाला कोर्टात झालेली मारहाणीला काय म्हणायचे, ईराणींनी देवी दुर्गेचा अपमान
केला काय… या सर्व मुद्यांवर चर्चा सुरू आहे. पण ख-या व मुख्य मुद्यांवरून चर्चा अन्यत्र
लक्ष वळवण्याचा हा प्रयत्न आहे. कट आहे. खरे मुद्दे ते नाहीतच. मग खरे मुद्दे काय
आहेत….
- रोहितची आत्महत्या दुःखद आहेच. पण याकूब मेमनसारख्या दहशतवाद्याच्या आत्म्याला शांती मिळावी, यासाठी विद्यापीठ परिसरात नमाज आयोजित करणा-या व कितने याकुब मारोंगे, हर घर से याकुब निकलेगा, असे नारे देणा-यांच्या टोळीत रोहित सहभागी होता की नाही?
- भारत की बर्बादी तक जंग रहेगी, काश्‍मीर की आजादी तक जंग रहेगी, हे नारे जेएनयुत दिले गेले की नाही?
- अफझल हम शर्मिंदा है, तेरे कातील जिंदा है… तेरे सपनों को हम पुरा करेंगे… हँगिंग ऑफ अफझल इज ज्युडिशियल किलिंग, हे नारे देणे म्हणजे अभिव्यक्ती स्वातंत्र मानायचे काय?
- हर घर से याकुब, अफझल निकलेगा, भारत की बर्बादी तक जंग रहेगी, अफझल का सपना पुरा करेंगे, हे नारे देशद्रोहाचे आहेत की नाही?
- ते नसेल तर मग देशप्रेम, देशद्रोह, अभिव्यक्ती स्वातंत्र्याची नेमकी व्याख्या काय करायची?
खरे मुद्दे
हे आहेत. त्यामुळे डाव्यांच्या विरोधात जनमानस आक्रोशित आहे. म्हणूनच डाव्यांना या ख-या मुद्यांवर चर्चा होऊ द्यायची
नाही. त्यासाठी हा सारा प्रकार सुरू आहे. त्यासाठी संबंध नसलॆले नवनवे मुद्दे
चर्चेसाठी सोडण्यात येत आहे. पण हे मुद्दे म्हणजे वडाची साल पिंपळाला लावण्याचा
प्रकार आहे.
वीरपत्नी महादेवींचे आवाहन
गुरुवार, २५ फेब्रुवारी रोजी नागपुरात युवा जागरण समिती या संघटनेने एक चांगला कार्यक्रम आयोजित
वीरपत्नी महादेवीजींचा इशारा स्पष्ट आहे. डाव्या पुरोगाम्यांचा देशद्रोही धिंगाणा व त्याला पाठिंबा देणारी तथाकथित बुद्धिजीवींची पिलावळ, हाच आता देशासमोरचा खरा धोका आहे. गेले दोन दिवस तो दिसतो आहे. त्याविरोधातल्या लढाईसाठी देशाला सज्ज व्हावे लागेलच...
- अनंत कोळमकर
